In Augustus ben ik met mijn zoon naar Moldavië geweest.
Dit was niet een gewone vakantie, maar een hele bijzondere ervaring.
Ik was al 3 jaar bezig om samen met mijn kerk een zendingsreis te organiseren naar Moldavië.
De eerste 2 jaren kon ik niet mee vanwege de ziekte en handicap van mijn dochter.
Toen mijn dochter, na een jaar van veel ziek zijn, vorig jaar december overleed, veranderde ons hele leven.
10 jaar hebben we genoten van haar, maar ook heel veel zorg gehad. Ons hele leven draaide om haar, en we waren er aan gewend en het voelde, ondanks de momenten van overleven, toch ook fijn. Ons meisje was namelijk een heerlijk knuffeltje, een stralend engeltje. En zoals zij genoot om heerlijk bij ons te zitten, genoten wij ervan om lekker met haar te knuffelen en plezier te hebben.
De leegte was enorm na haar overlijden. En vooral ík moest opnieuw een nieuwe invulling zoeken voor mijn leven.
Vreemd genoeg ging dit toch best snel. Ik geloof dat onze hemelse vader ons beschermd heeft voor instortingsgevaar.
In april heb ik mijn fotografie weer opgestart en eind mei heb ik een flexibele baan in de zorg gevonden, waar ik veel uur kan werken.
En opeens konden we dit jaar wel mee met de reis naar Moldavië. Dit gaf natuurlijk een heel dubbel gevoel.
Hoe graag ik ook mee wilde, liever was ik thuisgebleven, als dat betekende dat ik voor mijn meisje kon zorgen.
De reis zelf was wel super. Heel bijzonder.
Het begon al bij het feit dat we in een gastgezin terecht kwamen die zelf ook een gehandicapt kindje hadden verloren op 10 jarige leeftijd. Op dat moment wist ik dat dit niet toevallig was, maar dat God ons hier wilde hebben.
Het doel van de reis was om in het dorpje Corjova in de eerste week een mooie speeltuin te bouwen, en de 2e week een kinderkamp te draaien samen met de kerk in Corjova. Je hoopt dat je van alles voor die mensen kan betekenen, maar in de werkelijkheid komt het erop neer dat het weinig is.
Vooraf hadden we al een thema gekozen; Koningskinderen
We hadden een mooi toneelstuk in elkaar gezet, leuke handwerk activiteiten bedacht, maar ook sportieve buiten activiteiten.
En we hadden afgesproken dat ik alle kinderen op de foto zou zetten, met een zelf gemaakt t-shirt met de tekst: ik ben een kind van God / ik ben een Koningskind. Wat een feest was dat.
De hele week was een feest. De kinderen genoten, onze kinderen genoten en wij zelf genoten.
Kinderen die in het begin van de week niet konden lachen, lachten aan het eind van de week allemaal.
We hebben erg hard gewerkt. Van sochtends vroeg 8/9uur tot savonds, soms wel 22.00. in de warme zon de speeltuin bouwen, veel voorbereidingstijd voor het kinderprogramma, dus lange dagen.
Maar we gingen ook op huisbezoek, voedselpakketten brengen. Ook dáár zou ik foto’s maken…Wat een troosteloze ellende hebben we gezien. Vervallen “huizen”, ….Kinderen die op het kinderkamp in hun zondagse kleding kwamen en thuis er heel anders uitzagen. Ouders die werkten voor een paar centen of aan de drank verslaafd waren, grootouders die voor hun kleinkinderen zorgden. Bijna al het geld blijft bij de overheid plakken. Hele families die de hoop in het leven verloren hebben.
Dit was al ons 3e jaar in dit dorpje, maar normaal gezien zien deze mensen ieder jaar nieuwe gezichten, die hen komen helpen met dit soort dingen. Daarom hebben wij als kerk gekozen om ieder jaar naar dit dorp te gaan, zodat ze ons gaan herkennen, en we echt een band met hen kunnen opbouwen. Voor hen en mét hen kunnen bidden en bouwen aan een nieuw dorp en nieuwe samenleving en daadwerkelijk iets voor hen kunnen betekenen. Deze mensen kunnen laten zien dat er een God is die naar hen omkijkt en trouw en liefdevol is. Een stukje hoop brengen.
Voor nu heeft God mij laten zien dat ik gewoon mijzelf mag zijn, en dat ik door middel van mijn glimlach, en Gods liefde door mij heen, een beetje licht in hun duisternis mag brengen.
Voor deze reis heb ik 2 maal een grote groep kinderen gefotografeerd om geld in te zamelen, en ook tijdens deze reis heb ik van alle kinderen van het kinderkamp foto’s gemaakt.
Wat voel ik mij gezegend op zo’n moment van fotograferen. Het gevoel van vrijheid en vreugde die kinderen in zich hebben (soms diep verborgen) is aanstekelijk. En om hen weer te mogen bemoedigen, bevestigen en motiveren voor het leven geeft hoop voor de toekomst.
Waar ik eerder erg onzeker was over mijn kunnen en geen scholen durfde te fotograferen, ben ik nu super enthousiast en gedreven.
Ik ben de drempel overgestapt, ik heb ik de sprong gewaagd;
Ik ga me richten op kinderfotografie en schoolfotografie.
