Ik kwam deze tekst van een tijdje terug weer tegen en moest denken aan mijn Havo brugklas jaar.
Mijn beste vriendin kwam na schooltijd achter me aan gefietst. Zelf liep ik altijd naar school en naar huis.
En in die tijd na school konden mijn vriendin en ik altijd praten over hoe onze schooldag was geweest, en over nog veel meer.
Alleen die dag was ze wat gepikeerd over wat ze net had gehoord in het fietsenhok.
Er was geroddeld.
Over mij. Een aantal meiden hadden gezegd dat ik mijn best deed om net zo populair te worden als mijn zus. Mijn zus die net zo oud was als mij en op de basisschool altijd bij mij in de klas zat.
En volgens mij deed ik op dat moment mijn best om niet te laten merken hoe mij dat raakte. Al die jaren van eenzaamheid en verdriet op de basisschool, dat ik in de schaduw van mijn populaire zus leefde. Al die jaren waarvan ik nu dacht dat dat eindelijk achter mij lag. Ze schoten als granaatscherven in mijn ziel. 13 jaar was ik toen. Mijn toekomst leek verbrijzeld. Zou ik dan echt mijn hele leven in de schaduw van mijn zus leven?
Het was een leugen. De woorden die op dat moment uitgesproken waren door deze meiden waren een leugen. De mensen die met mij omgingen in die tijd vonden mij leuk om wie ik was. Ik deed me niet anders voor, en hoefde dat ook niet te doen. Zij kenden mij alleen maar als Dhammika, en niet als de zus van. Ik had ook humor, en we konden samen lachen.
Maar alles wat ik in die korte tijd overwonnen had, was nog sneller weer weg. Ik begon te vluchten. Ik las alleen nog maar dikke romans. Dikke boeken om me te vullen met romantische beelden die ervoor zorgden dat ik de werkelijkheid niet hoefde te voelen, de eenzaamheid en het verdriet. De werkelijkheid... Of was het de leugen?
Ik liep met een masker rond. Op school en thuis leek alles goed met mij te gaan, totdat de cijfers anders lieten zien. Ik moest van de havo af, omdat ik niet goed mijn best deed.
Later op de MDGO was er weer een nieuwe kans om een nieuw leven op te bouwen en ik leerde God op een persoonlijke manier kennen.
Ik moest iedere dag op de fiets naar school, en dat uurtje fietsen, heen en terug, was een heerlijkheid.
Een moment dat de hemel de aarde raakte. Ik zong en praatte met God, over alles. Alles wat ik voelde en dacht. En ik leerde Gods stem ook verstaan. Hij praatte terug. Hij gaf me vreugde, rust, nieuwe vrienden, en hij herstelde mijn ziel.
Hij liet me zien dat ik een masker op had. Dat ik thuis een ander was dan op school. Op school was ik mezelf en thuis had ik een masker op. Hij hielp me om dat masker af te zetten.
In de jaren er na, leerde ik beetje bij beetje meer waarheid over mezelf te zien.
Maar ik was er nog lang niet. Iedere keer als ik een moment van afwijzing ervoer, kroop ik weer in mijn schulp. Dacht ik weer dat ik niet belangrijk genoeg was, en vergat ik alles wat ik over mezelf ontdekt had. Vluchtte ik weer.
Nadat mijn verloofde de verloving verbrak, hoefde het voor mij niet meer. Ik had voor mijn gevoel niemand waar ik op terug kon vallen. Ik wilde weg en ik ben naar Amerika gegaan. Ik denk dat ik in Amerika heel veel heb gedaan wat God liever anders had gezien. Ik geloofde nog steeds in God, maar ik praatte niet meer met hem. Ik deed alles zelf, ik leerde weer nieuwe kanten van mezelf kennen, nieuwe kwaliteiten, en mijn zelfvertrouwen groeide enorm.
Terug in Nederland, leerde ik een man kennen, we werden verliefd en alles ging snel.
En ondanks dat ik tegen mezelf aan liep en het hem erg moeilijk maakte, bleef hij bij mij. Hij was erg trouw en lief. En ik dacht dat hij dan wel de ware moest zijn. Als hij van me hield ondanks mijn moeilijke gedrag dan moest hij wel een keeper zijn, toch? Ik zocht hulp, heb over mijn problemen en mijn gedachten gepraat, totdat ik was uitgepraat...
We gingen trouwen, kregen 2 geweldige kinderen.
De oudste was alleen ernstig meervoudig beperkt, totaal afhankelijk van ons.
Ons leven werd nog zwaarder. Mijn leven draaide vooral om mijn dochter.
Ze had veel operaties, veel longontstekingen, veel ziekenhuisopnames.
Het was best heel erg vermoeiend.
Maar in die tijd kwam ik ook weer terug bij God. Ik ging weer praten met hem en ontdekte de meest bizarre dingen. Hij gaf me steeds nieuwe energie om deze tijd door te komen.
En toen plotseling op 10 december 2009 vertelde mijn man dat hij wilde scheiden. Een half jaar later hakte hij de knoop door. En precies een jaar later waren we echt gescheiden.
Maar wat dit keer niet gebeurde, was dat ik in mijn schulp kroop. Ondanks de afwijzing, vluchtte ik niet.
Ik kon ook niet, ik had 2 kinderen om voor te zorgen.
Maar ik merkte dat God bij me was. Dat hij mij bij hele bijzondere situaties hielp. Hij genas meerdere keren mijn dochter op bijzondere wijze. En natuurlijk was ik heel verdrietig het eerste half jaar, door de scheiding, maar ik merkte dat God me troostte wanneer ik dat vroeg. Hij gaf me lofliederen op de meest vreemde en intens verdrietige momenten. En hij leerde me inzien dat je nog steeds kan leven na een scheiding.
Hij leerde me zelfs hele nieuwe dingen over leven en over liefde. Hij gaf me iemand die mij liet zien wie ik echt was. Hoe God mij zag. Hoe leuk ik ben en hoe mooi ik ben. En niet op een seksistische manier zoals ik dacht dat alle mannen keken, maar een pure en goede manier als een echte vriend.
En toen kwam er dat jaar dat mijn dochter nog meer ziek was. En toen kwam er die ene ochtend dat alles anders was. 10 december 2016... Mijn dochter was opgehouden met ademen. Paniek, ongeloof, verdriet, leegte.
Maar ook rust en vrede. Op de een of andere manier had God mij voorbereid op dit moment. Ik wist niet dat hij zou komen, maar hij liet mij vragen aan hem of, als dit moment ooit zou komen, dat ik dan haar laatste adem mocht horen.
En dat was het exact. Ik wist niet dat het haar laatste adem was, maar ik was erbij.
En pas een paar dagen later liet hij mij herinneren dat ik dit had gevraagd en dat ik dit had gekregen.
We hebben een hele mooie week van afscheid gehad en een hele bijzondere begrafenis.
De dag voor de begrafenis liet God mij weten dat er precies 7 jaar tussen het afscheid met mijn man zat en het afscheid met mijn dochter. En hij liet mij de belofte herinneren die ik had gemaakt.
Mijn moeilijke leven waar ik aan gewend was geraakt werd ineens totaal anders.
Maar ondanks het verdriet, was God heel dicht bij me.
Door mijn belofte van toen gaf God weer een nieuwe belofte terug en nieuwe hoop voor een nieuw en compleet ander leven.
Jesaja 41:9+10
Jou heb ik gekozen, ik heb je niet afgewezen.
Wees niet bang, want ik ben bij je
Vrees niet, want ik ben je God.
Ik zal je sterken, ik zal je helpen,
je steunen met mijn onoverwinnelijke rechterhand.
Dit zegt God tegen mij, maar dit zegt God ook tegen jou.
Hij wil jouw onoverwinnelijke rechterhand zijn.
Er is niets wat hij niet kan. Iedere storm in jouw leven wil hij tot rust roepen. Ieder verdriet wat je hebt meegemaakt. Iedere afwijzing, iedere granaatscherf van de vijand, wil hij verwijderen uit jouw ziel, en hij wil jou weer nieuw leven geven. Jezus is gestorven voor jouw tranen, jouw verdriet, voor de leugens in jouw leven, leugens die door anderen zijn uitgesproken, of leugens die je zelf hebt uitgesproken over jezelf. Voor alles wat je fout hebt gedaan, voor de foute keuzes in je leven. Voor alles waardoor je vast bent gelopen in je leven. Jezus is gestorven om jou hiervan te bevrijden.
Wil jij een nieuw en vrij leven? echt leven ipv overleven?
Jij bent de enige die hier antwoord op kan geven en je hebt alle vrijheid om nee te zeggen en alle vrijheid om ja te zeggen. Het is jouw keuze en jouw leven.
